สี่วัน หนึ่งบล๊อก

บล๊อกนี้เขียนบนเครื่องบิน สุดยอดมาก เป็นครั้งแรกที่เอา notebook มาเปิดใช้บนเครื่องบิน
หลังจาไม่ได้เขียนมาหลายวัน เนื่องจากไม่อยากรีบกลับห้อง เพราะคงไม่มีอะรไจะทำ พอ training เสร็จก็เลยไปเดินเล่นจนกว่าจะดึกหรือง่วงนอนซะก่อน
พอได้มาอยู่คนเดียวจริงๆเลยทำให้รู้สึกว่า บ้านที่อยู่ทุกวันนี้ก็น่าอยู่เหมือนกัน เพราะเวลาทำงานเสร็จก็อยากกลับบ้าน (แต่ถ้าว่างก็จะไม่อยากอยู่บ้านเหมือนกัน)

วันจันทร์เป็นวันแรกที่ได้สัมผัสสิงคโปร์ในบรรยากาศแบบเร่งรีบ ตอนเช้า (ประมาณ 9 โมง) ขึ้น MRT ที่สถานี Lavender (EW11) เมื่อรถไฟมาจอดเทียบชานชาลา คนที่สถานีสามารถเข้าไปได้แค่ประตูละ 2-3 คนเท่านั้น เนื่องจากคนมันเต็มตู้มาตั้งแต่ก่อนถึงสถานีนี้แล้ว ถ้าได้พี่พักที่อยู่นอกเมืองออกไปอีก  (ขยิบไปทางต้นสถานี )เก็จะขึ้นรถไฟได้สะดวกกว่านชั่วโมงเร่งรีบแบบนี้ กว่าจะได้ขึ้นรถไฟก็ประมาณขบวนที่ 4 ได้ แต่ถึงแม้จะได้ขึ้นขบวนหลังๆ (ซึ่งก็ยังแน่นอยู่ดี) ก็ไม่ได้ช้าไปกว่าขบวนแรกเท่าไร เพราะรถไฟจะมาบ่อยมาก ทุกๆ 1-2 นาที

เนื่องจากสิงคโปร์มีระบบ MRT ที่ทั่วถึง (มีถึง 4 สาย และกำลังขยายเพิ่มอีก 3 สาย) ในเขตตัวเมืองจะมีสถานีที่เป็นสถานีร่วมของสายอื่นๆด้วย 2 สายบ้าง 3 สายบ้าง แต่ด้วยความเคยชินของระบบ BTS, MRT ของเมืองไทย ที่มีแค่ 3 สาย และสถานีที่เป็นสถานีร่วม เช่น สยาม สุขุมวิท-อโศก ศาลาแดง-สีลม หมอชิต-จตุจักร สถานีที่เป็นจุดเชื่อมต่อเหล่านี้จะอยู่ใกล้กันมาก หากเอารางมาวางใน layer เดียวกัน รางของแต่ละสายก็คงวิ่งทับกัน แต่ระบบ MRT ของที่นี่จะหลากหลายมากกว่านั้น คงด้วยข้อจำกัดด้านพื้นที่ในตัวเมือง  สถานีทีอยู่ในตัวเมืองทั้งหมดจะเป็นสถานีใต้ดิน (ถ้าออกไปนอกเมืองจะลอยฟ้าขึ้นมา) จุดเชื่อมต่างๆในตัวเมืองที่หากดูในแผนที่และคอมมอนเซ้นส์ (ที่ติดมาจากเมืองไทย) แล้วสถานีเหล่านี้ควรจะอยู่ในชานชาลาเดียวกัน แต่ในความเป็นจริง บางจุดเชื่อมต่อ เป็นเหมือนสถานีคนละแห่งที่สามารถเดินถึงกันได้โดยไม่ต้องเดินผ่านที่กั้น แต่จากชานชาลาของสายหนึ่งไปยังอีกสายหนึ่งนั้น มีระยะห่างพอสมควร จนบางทีรู้สึกว่ารถเมล์น่าจะสะดวกกว่า เพราะรถเมล์ที่นี่มาเป็นเวลา รถไม่ติด และมีป้ายจอดที่ถี่กว่า และส่วนที่ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัดเลยก็คือ นั่งรถเมล์แล้วได้เห็นสิ่งต่างๆรอบตัว การนั่งรถเมล์ทำให้ได้เจอเป้าหมายใหม่ๆที่อาจจะไม่มีทางได้เจอเมื่อนั่ง MRT เหมือนการดูทีวีที่เราจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ทำให้ได้เจอบางรายการที่น่าสนใจโดยที่เราก็ไม่รู้มาก่อน เทียบกับการเล่นเนทที่เราต้องรู้ก่อนว่าเราจะไปที่ไหน และเราก็จะได้เสพเนื้อหาเฉพาะในที่ที่เราไปเท่านั้น ประเด็นนี้ยังคงเป็นข้อได้เปรียบอีกอย่างหนึ่งของทีวี (หากทีวียังคงมีรายการดีๆให้เสพอยู่เรื่อยๆ)

อีกสิ่งหนึ่งที่สังเกตุได้ง่ายๆเลยก็คือ จะไม่ค่อยได้เห็นเด็กนักเรียน หรือเด็กวัยก่อนเข้าเรียนสักเท่าไร (ถ้าเห็นก็จะเป็นนักท่องเที่ยว ไม่ใช่คนท้องถิ่น) แต่เพิ่งจะมาสังเกตุตอนนั่ง MRT ไปสนามบิน ว่าเส้นทางนี้จะเห็นนักเรียนได้เยอะกว่า เลยเป็นไปได้ว่าโรงเรียนส่วนมากจะอยู่นอกเขตตัวเมือง (เท่าที่ดูจากแผนที่ และที่สังเกตุจากการเดินเล่นในเมือง ก็เป็นอย่างนั้น) ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ข้อดีอย่างหนึ่งเลยก็คือ นักเรียนไม่ต้องมารถติดกับคนทำงาน ในทางกลับกัน คนทำงานก็ไม่ต้องมารถติดกับเด็กนักเรียน (ตรงข้ามกับบ้านเราอย่างยิ่งยวด)

ในเขตตัวเมืองที่มีตึกใหญ่ๆ เช่น ถนน Orchard หรือแถวสถานี City Hall จะเห็นต้นไม้ใหญ่อยู่ริมถนนตลอดเส้น ต้นไม้เหล่านี้มีาขนาดใหญ่มากๆจนรู้สึกแปลกตาเมื่อเห็นมันยืนอยู่หน้าตึกคอนกรีต ทั้งๆที่ต้นไม้่มีอยู่ตลอดแนวถนน แต่ก็ไม่เห็นว่าฟุตบาทหรือถนนแถวนั้นจะรกไปด้วยใบไม้ อาจจะด้วยเป็นพันธุ์ไม้ที่ไม่ค่อยผลิใบ หรือเป็นช่วงเวลาที่มันไม่ได้ผลิใบ หรือเป็นเพราะการจัดการที่ดีเยี่ยมของเมืองนี้ หรือทั้งหมดรวมกัน

Food court ที่นี่จะมีอยูีทั่วไปในเขตเมือง (เขตนอกเมืองไม่รู้เหมือนกัน) ตามข้างถนน และทุกตึกที่เป็นห้างสรรพสินค้าจะต้องมี food court อยู่ อย่างน้อยหนึ่งที่ ไม่น่าเชื่อว่า food court ที่ไม่มี product เป็นของตัวเอง แต่กลับมี Brand ที่สามารถสร้างความแตกต่างจาก food court ทั่วๆไปได้ มีอยู่ 2 แบรนด์ที่จำได้คื้อ Kopitan เพราะอยู่ใต้ใกล้โรงแรมที่พัก และเห็นป้าย เปิดทำการ 24 ชม. และเห็นได้ทั่วๆไปตามห้างสรรพสินค้า อีกแบรนด์หนึ่งคือ Food Republic ซึ่งจะเน้นการตกแต่่งแบบโบราณ สาขา Singapore Convention Centre ตกแต่งเป็นชั้นหนังสือเก่าๆ ส่วนที่ Vivo city ตกแต่งเป็นบานประตูไม้เก่าๆ ทั้งสองที่นี้มี Theme เดียวกัน คือให้อารมณ์ย้อนยุคหน่อยๆ แต่ก็มีจุดเด่นของตัวเอง (ไม่แน่ใจว่าจะมีสาขาอื่นอีกหรือเปล่า และสาขาเหล่านั้นตกแต่งอย่างไร)

ส่ิ่งที่อยู่คู่กับ food court เลยก็คือ พนักงานที่คอยเก็บจานชามที่กินเสร็จแล้ว และเท่าที่สังเกตุ พนักงานส่วนมากจะเป็นผู้สูงอายุ น่าจะเลยวัยเกษียณไปแล้ว แต่ก็ยังคงต้องทำงานอยู่ นอกจากพนักงานใน food court ก็จะเห็นผู้สูงอายุเหล่านี้ในบทบาทของ พนักงานทำความสะอาด และ พนักงานในสถานีรถไฟ น่าเห็นใจเหมือนกันว่าคนแก่ของเมืองนี้ยังคงต้องทำงานอยู่แม้จะอยู่ในวัยที่ควรจะได้อยู่บ้านพักผ่อนเลี้ยงลุกหลานแล้วก็ตาม (น่าสงสัยว่าเป็นเพราะไม่มีหลานให้เลี้ยง เลยออกมาหาอะไรทำ หรือว่าเป็นเพราะลูกไม่เลี้ยงเลยต้องเลี้ยงตัวเอง หรือเป็นเพราะตัวเองไม่มีลูก ก็เลยไม่มีใครเลี้ยง)

ในเขตตัวเมืองและตามห้าง จะมีร้านอยู่ประเภทหนึ่งที่ไม่เคยคิดจะเดินเข้าไป แต่จะเห็นอยู่ได้ทั่วเมืงอ นั่นคือร้าน Pet's lover เป็นร้านขายของเกี่ยวกับสัตว์ที่ตกแต่งแบบทันสมัย และใช้สีแดงเป็นสัญลักษณ์ แต่น่าแปลกที่ไม่ค่อยเห็นสัตว์เลี้ยงสักเท่าไร แต่กลับมีร้านแบบนี้อยู่ทั่วไป เท่าที่เดินเล่นในเมือง มีสัตว์เลี้ยงอยู่ 2 ตัวที่เจอ คือเมว นอนอยู่หน้าประตู และหมาที่เจ้าของพามาเดินเล่น

นอกจากจะไม่เห็นสัตว์เลี้ยงแล้ว สัตว์ที่ไม่ได้เลี้ยงก็ยังไม่พบเช่นกัน ทั้งๆที่ในเมืองมี food court อยู่มากมาย และสัตว์(ไม่เลี้ยง) ที่อยู่คู่กับร้านอาหารเลยก็คือ หนูกับแมลงสาบ แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย

คืนนี้ (คืนวันศุกร์ที่ 23) จะเป็นคืนที่มีรถ F1 มาวิ่งบนถนน แถวๆ Marina Bay ตามที่เพื่อนบอกมา คืนนี้จะเป็นคืนอุ่นเครื่อง คืนวันเสาร์จะเป็นรอบซ้อม และคืนวันอาทิตย์จะเป็นการแข่งจริง สิ่งคโปร์ (น่าจะ) เป็นเมืองเดียวในโลกที่มีการแข่ง F1 ตอนกลางคืน คงเป็นเพราะไม่สามารถจัดเข่งตอนกลางวันได้เนื่องจากข้อจำกัดด้านพื้นที่ แต่แค่นึกภาพการเตรียมสนามบนถนนที่มีการใช้งานอยู่ทุกวัน ก็เห็นได้ถึงศักยภาพในการจัดการของเมืองนี้ได้อย่างดี สิงคโปร์เป็นเมืองที่มีวิสัยทัศน์ดีมาก ที่ชั้นใต้ดิน (ลึกลงไปจาก MRT) มีการเตรียมอุโมงค์สำหรับวางระบบสาธารณะสุขต่างๆ ทั้งไฟฟ้า ประปา และสายนำส่งข้อมูล และอุโมงค์นี้ ถูกออกแบบไว้สำหรับขยายระบบอื่นๆที่อาจจะมีเพิ่มเติมในอนาคตด้วย

นอกจากระบบสาธารณสุขแล้ว การวางระบบการเดินทางในเมืองก็ถูกออกแบบมาอย่างดี ในเขคเมืองนั้น หากดูจากแผนที่แล้วอาจจะมีพื้นที่ไม่กว้างมากนัก แต่เมื่อดูถาตัดขวางของเมืองนี้ จะเห็นว่าเมืองนี้มีพื้นที่ใช้สอยมากกว่าที่เห็นจากแผนที่อยู่เกือบสองเท่า เท่าหนึ่งมาจากชั้นใต้ดินมีสามารถเดินทะลุกันได้ และมีจุดเชื่อมกับชั้นปกติอยู่เป็นระยะๆ อีกเท่าหนึ่งก็เป็นชั้นที่อยู่เหนือขึ้นมาจากชั้นปกติ ทั้ง 3 ระดับสามารถเดินถึงกันได้ตลอด  และในระดับเดียวกันก็เชื่อมต่อถึงกันโดยที่บาง่ครั้งก็ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เดินเข้ามาในเขตอื่นๆแล้ว (เช่น เดินลงชั้นใต้ดินของ ION Orchard แต่มาโผล่ที่ Wheelock Place หรือเดินที่ชั้น 2 ของ Bugis Junction แต่จนมาโผล่ที่ BHG Bugis)

สิงคโปร์เป็นประเทศที่ไม่มีเกษตรกรรม ดังนั้นจึงไม่น่าจะสามารถผลิตอาหารเองได้ นั่นแปลว่าอาหารทั้งหมดในสิงคโปร์ได้มาจากการนำเข้าจากประเทศอื่นๆ และถ้าเป็นอย่างนั้น ของกินที่หายากที่สุดในสิงคโปร์คงจะเป็นของสด เพราะอาหารที่นำเข้าต้องผ่านการแช่แข็งมาแล้วทั้งนั้น (ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสิงคโปร์ทำประมงหรือเปล่า และถ้าทำจะเยอะแค่ไหน ถ้าทำประมงอย่างน้อยก็สามารถหาของสดในทะเลมาป้อนให้ food court ในเมืองได้) ถ้าหากเกิดสงครามโลก หรือสภาวะขาดแคลนอาหารสิงคโปร์จะวุ่นวายแค่ไหนกัน

สวัสดี V Hotel

วันนี้ย้ายจากโรงแรม Hotel 81 star มาที่ V Hotel ตรงสถานี Lavender
ถ้าจะเทียบกันแล้ว สถานที่ของ V Hotel นั้นกินขาดกว่า (ในแง่ความใหม่ และความสวยงาม)
แต่ในแง่บริการแล้ว V Hotel สอบไม่ผ่าน ตั้งแต่ตอน Check in ที่พนักงานดูไม่ค่อยสนใจเท่าไร แถมยังให้มาอยู่ชั้น 13 ที่คนส่วนมากไม่ยอมอยู่ มันทำให้รู้สึกว่า มุงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูก็ไม่อยากอยู่ จริงๆไม่ใช่ไม่อยากอยู่ แต่อยากให้มึงถามหน่อย ว่ากูโอเคมั๊ย จะให้เปลี่ยนห้องหรือเปล่าไรงี้ แต่ก็ช่างมัน เรื่องที่น่าหงุดหงิดกว่านั้นก็คือ internet มันเก็บ 10 SG ต่อ 24 ชั่วโมง เท่ากับว่าต้องซื้อทุกวัน ทั้งๆที่ Hotel 81 เขาก็ให้ใช้ฟรี ส่วนคอม 3 เครื่องด้านล่างแทนที่จะให้นั่งเล่นได้เลย ก็ต้องจ่าย 4 SG ต่อครึ่งชั่วโมง คือเนทที่จะให้ใช้ในห้อง มึงรวมไปกับค่าห้องเลยก็ได้นะ ช่วยอำนวยความสะดวกให้กูหน่อยเถอะ แต่ที่สังเกตุได้ก็คือ หน้า login ของทั้งสองโรงแรมนี้ใช้โปรแกรมเดียวกัน ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวข้องกันอย่างไร หรือว่าเป็นซอฟต์แวร์ที่มีคนทำขายโรงแรมโดยเฉพาะ

ต่อมาก็เรื่องห้องน้ำ คือห้องเล็กมาก เข้าใจ ห้องน้ำก็เลยเล็กมาก เข้าใจ ห้องน้ำที่เล็กมากนั้น แบ่งส่วนเป็นส่วนอาบน้ำมีกระจกปิดซึ่งเล็กมากจากส่วนที่เล็กมากอยู่แล้ว กูไม่เข้าใจ มึงจะแบ่งส่วนเพื่ออะไร พื้นที่แค่นั้น แค่กูถูพุงข้อศอกกูก็กระแทกกับกระจกละ สบู่หรือแชมพูตกพื้น (ตกบ่อยเพราะมันออกแบบที่วางห่วย) กูจะก้มเก็บยังไม่ได้เลย แม่งติดกำแพง ต้องค่อยๆงอเข่าลงไปยองๆกับพื้นแล้วค่อยเก็บ สุดท้ายก็ต้องเปิดกระจกอาบน้ำอยู่ดี แล้วพื้นส่วนที่ควรจะแห้งแม่งก็ต้องเปียกอยู่ดี

จริงๆส่วนต่อจากนี้ควรจะเขียนเมื่อวานเพราะสังเกตุได้ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินนี้แรกๆเลย แต่ลืม คือเรื่องจักรยาน ที่นี่ใช้จักรยานกันเยอะ (จากจำนวนที่จอดตาม MRT หรือตามข้างถนน) สามารถเห็นจักรยานล๊อคกับที่กั้นข้างทาง ต้นไม้ หรือที่จอดจักรยาน ได้เป็นระยะๆ แต่ไม่ค่อยพลุ่นพล่านเท่าจักรยานในเวียตนาม แค่มาวันแรกก็รู้สึกอยากเอาจักรยานมาสิงคโปร์แล้ว ไปไหนมาไหนคงสะดวกน่าดูเพราะที่นี่เขาใช้กันเป็นปกติ สถานที่ต่างๆก็ไม่ไกลกันมาก ถ้าเทียบกับการเดินไปขึ้นรถเมล์ หรือ MRT ที่ถึงแม้จะสะดวกมากอยู่แล้ว แต่จักรยานก็ได้เปรียบตรงที่ไม่ต้องเดินไปขึ้นที่จุดต่างๆ ไม่ต้องรอรถ

อีกส่วนหนึ่งก็คือ ตามข้างถนนในสิงคโปร์จะมี food court ให้เห็นตลอด ลักษณะคล้ายๆกัย food court ตามถนน สีลม สาทร สุขุมวิท แต่ที่นี่จะทั่วไปมากกว่านั้น คือในย่านที่ไม่ใช่แหล่งธุรกิจ ก็ยังมีให้เห็น คงเป็นเพราะพื้นที่อันจำกัด ทำให้ความหนาแน่นในทุกๆที่นั้นมากพอที่จะทำเป็น food court ได้

วันนี้ไปเที่ยวที่ Red Dot museum ก็ไปเจอ concept design เจ๋งๆ (เป็นแค่แผ่นพิมพ์) แล้วก็เดินไป Marina Bay Sands เพราะอยากลองเข้า casino ดู เข้าไปก็เจออยู่แค่สามสี่อย่าง ไม่มากไปกว่านั้น ไพ่ สล๊อต รูเล็ต แล้วก็ลูกเต๋า ลูกเต๋านี่เข้าใจง่ายสุดละ พรุ่งนี้เริ่ม training วันแรก ไม่รู้จะมีเรื่องอะไรมาเขียนหรือเปล่า

วันแรก

เดินทางง่ายมาก สามารถเดินทางโดยรถเมล์ได้สะดวกโดยไม่ต้องมีประสบการณ์เลย
เพราะแผนผัง และเส้นทางของแต่ละสาย วางระบบไว้ดีมาก
บัตร EZ link ที่สามารถใช้ได้ทั้ง MRT และ รถเมล์ (และระบบอื่นๆอีก แต่ยังไม่ได้ลอง) ทำให้สะดวกมาก
ไม่ต้องมาคอยหาราคา แล้วก็เตรียมจ่าย เตรียมรับตังค์ทอน ด้วยความง่าย สะดวก และทั่วถึง เลยทำให้ MRT เป็นระบบขนส่งที่ทุกคนใช้กันจริงๆ เลยจะเป็นอาม่า อาซิ้ม ใช้ MRT กันเป็นเรื่องปกติ ถ้าเป็นบ้านเราจะเห็นว่าส่วนมากจะเป็นคนรุ่นใหม่ๆ ที่ใช้บริการ BTS และ MRT

ตอนค่ำๆเดินทางกลับที่พัก Hotel 81 star เลยเพิ่งเห็นว่า ตรงไหนมีที่ว่าง ตรงนั้นก็จะมีการมั่วสุมกัน นั่งล้อมวงเล่นดนตรี บนพื้นหญ้า!!! แล้วก็ไม่ได้มีแค่กลุ่มเดียว ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกลุ่มแขกที่มานั่งแฮงค์เอาต์กันมากกว่า ตอนที่ไปเดินแถว Orchard ลานด้านหน้าห้าง (เป็นบาทวิถึ) ก็มีคนนั่งเพื้นกันเป็นเรื่องปกติ ฝรั่งนี่ลงไปนอนเลย แสดงว่าเขาทำให้พวกนั้นรู้สึกว่าพื้นสะอาดได้ (แต่ก็รู้สึกสะอาด แหละ เพราะมันไม่มีเศษขยะ อาหาร น้ำ อยู่ตามพื้น เป็นพื้นแห้งๆ เกลี้ยง)

ประชากรแบ่งเป็น 2 เชื้้อชาติ หลักๆคืออาตี๋อาหมวย รองๆก็อาบัง เวลาเห็นแขกกับจีนคุยกันแล้วมันรู้สึกไม่ชินตายังไงไม่รู้ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ เท่าที่สังเกตุคนสิงคโปร์ก็มีคนอ้วนไม่เยอะมาก (มีบ้าง เป็นพวกน้าๆ) ส่วนแขกอ้วนนี่ ยังไม่เจอเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

ได้ลองเดินมาแต่ห้างเดียวคือ ION Orchard รู้สึกเดินยากมาก ทางมันเป็นแยก 3 แยก 4 ตลอด แถมบันไดเลื่อนมันก็ไม่ต่อเนื่อง คือจากชั้น B3 ไปชั้น B1 จาก B1 ไป L2 เดินเข้าไปครั้งแรก พยายามหาทางไปชั้น L1 เพื่อจะไปร้าน Sephora พอเห็นบันไดเลื่อนก็เลยขึ้นไป ปรากฎว่ามันมาโผล่ที่ถนนฝั่งตรงข้ามกับ ION Orchard ก็ต้องดำดินลงไปอีกรอบ จนเจอ Uni Qlo คราวนี้เลยยาวเลย ออกจาก Uni Qlo ก็พยายามต่อ พอดีแวะฉี่ แล้วเจอลิฟต์ ก็เลยขึ้นลิฟต์ไปชั้น L1 ได้ (บันไดเลื่อนแม่ง ยังกะบันไดหอกริฟฟินดอร์)

พูดถึง Uni Qlo โปรโมชั่นของที่นี่ราคาถูกกว่า grand opening บ้านเราอีก เสื้อ Dry color ที่ไทยโปรโมชั่น 2 ตัว 299 บาท ที่นี่ตัวละ 4.90 SG แถมมีสีให้เลือกเยอะกว่า Smooth Dry ที่ไทยประมาณ 400 บาท ที่นี่ 7.90 SG ที่หนักสุดคือเสื้อโปโลที่ไทยประมาณ 800 บาท ที่นี่ 14.90 SG แถมมีแบบให้เลือกเยอะกว่า เสื้อลายการ์ตูนถ้าเป็น Pirate, Disney, Evangalian ที่นี่ราคา 7.90 SG ถ้าเป็นลาย One Piece ก็จะเป็น 14.90 ซึ่งเสื้อยืดลายการ์ตูนที่ไทย ราคาเดียวกันหมดคือ ประมาณ 400 บาท

แหล่งช๊อปปิ้งจะอยู่ที่ถนน Orchard ซึ่งจะมีห้างๆใหญ่ๆ ประมาณ เซ็นเวิน พารากอน สยามเซ็น สยามดิส แต่พิ้นที่จะยาวไปตลอดถนน และมีอยู่ทั้ง 2 ฝั่งของถนน Orchard เส้นนี้จึงเป็นถนนหลักที่รถเมล์แทบทุกสายสะต้องวิ่งผ่าน ปริมาณคนที่ข้ามถนนก็จะพลุกพล่านในระดับที่ทำให้นึกถึงญี่ปุ่นหรืออเมริกาเลยทีเดียว (เห็นจากทีวีนะ)

ช่วงบ่ายๆที่กำลังหาโรงแรมอยู่ เดินผ่านบ้านแถวนั้นแล้วรู้สึกว่า ที่นี่เขาแต่งบ้านกันสวยดีนะ เป็นห้องแถว 2 ชั้นเล็กๆ แต่หน้าบ้านของแต่ละหลังนี่แต่งกันไม่ซ้ำแบบเลย มีทั้งแบบ modern และแบบธรรมชาติ พอกลับมที่พักช่วง 4 ทุ่มเลยได้รู้ว่า มันคือซ่องนี่เอง (โรงแรมที่เลือกมันอยู่ในซอยซ่อง) แต่ซ่องที่นี่ดูเนียนๆดี เหมือนจะเป็นบ้านคน ไม่โฉ่งฉ่าง หลังเล็กๆ แต่ไม่รู้ใต้ดินแม่งมีกี่ชั้น